Door John Holtvluwer
Foto’s Jolanda Holtvluwer en Stefan Warnar
In de week voor de zomerrit was het Nederlandse weer wisselvallig. Een hele dag motregen waar de natuur baat bij had maar dan ook weer opeens een hele zonnige dag ertussen. Deze zondag deed zijn naam eer aan !!! De zon scheen, de dakjes konden naar beneden of open en de petjes konden opgezet worden. Cafe de Swartesteegh ging speciaal voor ons open en hadden de parasols opgezet en de koffiemachine aangezet voor een hartelijke ontvangst.
Rond half twaalf werden de motoren gestart en gingen we op pad. Het wagenpark was zeer divers met een aantal klassiekers / youngtimers ertussen die ik nog niet gezien had binnen onze club. Een auto die niet 1, 2, 3 opviel maar wel een mooi verhaal had was de beige VW Golf.
De auto was nieuw gekocht in 1985 door de vader van de huidige eigenaar. Na het overlijden is deze auto in de familie gebleven en heeft een deelrestauratie ondergaan. Financieel niet lonend maar dat speelde geen rol. De emotionele rol wel. Mooi dat de Golf er nog is en niet is opgereden. De zwarte Jaguar XKR stond ook trots te glimmen op het parkeerterrein. Een XKR is niet voor de poes. Hij maakt sprongen als je op het gas gaat waar deze katachtige ontzag mee inboezemt.
De donkerblauwe Autobianchi van Sjaak Visser was geen onbekende. Tot aan de lunch zat ik met de BMW 323i in de achtervolging. Sjaak kende deze Italiaanse dondersteen goed. Bij een rotonde raakte hij het rempedaal niet aan maar ging als een Max Verstappen door de curve. De gang zat er lekker in. Sjaak kon ook makkelijk met de Autobianchi om de fietsers heen slalommen. In gedachte was ik bij onze 3 OCL deelnemers met een maatje meer qua staaloppervlakte. Glimmend chroom met een V8 onder het kapje. Die fietsers zijn dan rijdende objecten.
Vanuit het bosgebied van de Utrechtse Heuvelrug gingen we over de dijken bij de Betuwe en konden we de heuvel vanaf de andere kant bekijken. Ik dacht alvast aan die dikke gehaktbal die in de pan op me lag te wachten. Zou ie nog net zo dik zijn als 3 jaar geleden ? In Beusichem aangekomen konden we nog even “brommers kieken”. De motormuizen zaten op het terras voor, en de leden van de OCL konden op het ommuurde achterterras zitten met 1 motormuis. Die Harley Davidson uit 1947 heeft trouwens ook een heel bijzonder verhaal en al heel wat van de wereld gezien. Het karkas is ook voor de poorten van de hel weggesleept en met veel liefde en geduld in oude staat teruggebracht.
Die gehaktbal ging er prima in en met het buikje rond staken we de rivier over om via de dijk en binnendoor weggetjes weer dwars over de Heuvelrug te rijden en uit te komen in Leusden. Rond Huize den Treek installeerden onze kiekjes makers om een flink aantal lachende gezichten van de OCL leden op de plaat te zetten die voorbij kwamen. Daarna konden we nog even napraten bij Cafe de Swartesteegh hoe mooi Nederland eigenlijk wel niet is. Met dank aan de organisatie zullen wij deze dag in het bijzondere jaar 2020 niet snel vergeten. En die gehaktbal vergeet ik ook niet.